هنوز چهره مکه غبار ماتم داشت
هنوز داغ ابوطالب آتش غم داشت
دل لطیف پیمبر(ص) غمین زهرا(س) بود
به سینه درد و غم و غصه های عالم داشت
سخن ز رحلت بانوی با کرامت بود
کسی که حسن کمال چهار مریم داشت
چه بانویی که خدایش سلام میفرمود
که نامه ی عملش مُهرِ مِهر خاتم داشت
یگانه بانوی مردی که از عدالت خود
تمام عالم و آدم به زیر پرچم داشت
سخای حاتم طایی کجا و این سفره
که درب خانه ی جودش هزار حاتم داشت
برای حضرت ام الائمه این یک، بس
که نور فاطمه(س) بر دامن مکرم داشت
خدیجه(س) مادر ما ، اولین مسلمانی است
که با ولای علی(ع) عهد خویش محکم داشت
در آخرین نفسش با اشاره میفرمود
همیشه فاطمه(س)ام غربتی دمادم داشت
فدای دختر مظلومه ام که در آن شعب
به روی گونه چو گلبرگ یاس، شبنم داشت
به اهل بیت بگو تا ملازمش باشند
به هر زمان که به مادر نیاز مبرم داشت
کسی به صورت او لطمه بعد من نزند
شنیده ام که فلانی دو دست محکم داشت :"(
پس از وصیت ام الائمه، پیغمبر(ص)
خدیجه(س) را به عبایش ز خود مقدم داشت
در آن دمی که کفن از بهشت آوردند
هوای رحلت او روضه ی محرم داشت

__________

امشب پدر می دید کوثر گریه می کرد
زهرا به روی قبر مادر گریه می کرد
خاک مزار مادرش را می گرفت و
با دست خود می ریخت بر سر گریه می کرد
یاد گذشته یاد آینده برای
این مادر و دختر پیمبر گریه می کرد
گرم تماشای عزاداری آنها
یک گوشه ای آرام حیدر گریه می کرد
تکرار شد این قصه اما در دل شب
این بار زینب زار و مضطر گریه می کرد
بر روی قبر مخفی مادر به یاد
آن شعله ها و یاس پرپر گریه می کرد
وقتی که خون تازه از مسمار می ریخت
انگار بر حال علی در گریه می کرد
دست خدا را دست بسته می کشاندند
زهرا به مظلومی شوهر گریه می کرد
صیادها با تازیانه حمله کردند
کوچه قفس بود و کبوتر گریه می کرد
یک روز هم زینب به زیر تازیانه
در قتلگه پیش برادر گریه می کرد
وقتی که طفلان بین آتش می دویدند
بر روی نی چشم دلاور گریه می کرد
طفل یتیمی روی پای عمه ی خود
از غصه ی تاراج معجر گریه می کرد